Poezi nga Fitore Doma

 

 

Nuk harrohet

 

Nuk harrohet ajo dit

Kur ti më the mori fund gjithçka

Sytë e mi span me drit

Se për mua ishe një dashuri e par

Nuk harrohet ai moment

Ku me dhe dorën për të fundit her

Nuk harrohet ajo tragjedi

Ku ti me the se në zemrën time

Nuk ekziston ti

Gjith ai çast shkoi me lot

Mes jetës dhe shpreses thash po jetoj

Në syt e tij pash një shikim

Po ai shikim kishte qen një mallkim.

 

 

 

 A thua vallë ti

 

A thua vallë ti

Ishte ajo ditë e fundit për mua

A thua vallë ti

E larguam fjalën të dua

A thua vallë ti

Ishte shikimi jot i fundit

A thua vallë ti

Ishte rrahja e zemrës sime e fundit

A thua vallë ti

Ajo buzëqeshje e fundit për mua ishte

A thua vallë ti

Zemrën time e braktise

A thua vallë ti

Lotët e mi për herë të fundit rrodhën

A thua vallë ti

Fjalët e tua për të fundit herë mbetë.

 

 

 

Kjo quhet dashuri

 

Më fal që të dua kaq shumë

Më fal që ti fal netët pa gjumë

Më fal që të shikoj me aq butësi

E pra, kjo quhet dashuri.

Më fal që po të qesh me buzën gaz

Më fal se me zë të lart po të thërras

Më fal nëse të shikoj në sy

Se po më digjet shpirti për ty.

Më fal nëse thërras emrin tënd

Sepse ti për mua je njeriu i shenjtë

Më fal nëse të përqafoj fort

Eshtë malli që për mbrenda më kaplon.

 

 

 

 Një rrugë e gjatë

 

Udhëtova në një rrugë shumë të largët

Duke të kërkuar ty o shpirt

Shum pengesa pata rrugës

Po s’të pashë kundi ty o dritë

Ecja shpejt duke vrapuar

Se ty kundi do të gjej

Ndalem aty në mes të zemrës

Ku emri yt ,emrin tim po thërret

Thash me vete çpo ndodh vall

Ishte gëzimi i madh për mua

Ishte zemra me plot mall

Dashurin ton duke përjetuar.