Poezi nga Anila Mihali

 

 

BASHKË FITUES DHE HUMBËS

 

Larg shumë mos shko me delirin fitues

dhe harrohesh lëndinave të fitores,

Nëse përmason trupin me tokën puthitur

do të ndjesh nga rrenjët një zë të lagur loteëh,

Humbësi që humbjen ka pranuar

dhe mbeti vlag i tokës..

 

 

 

TË VDESËSH MES PUTHJESH

(Kushtuar takimit të parë me vdekjen)

 

Në pak vend, pak kohë për të vdekur,

Me thirrte vetja në vetëgjyqësi.

Shfaqeshin pasqyrash, kujtimet mbetur,

E zeza dhe e arta në të hollin fill.

 

Në pak vend, parfum, aromë puthjesh

(kështu vallë parfumojnë shpirtrat mbi tokë?)

Ndërsa vdekjen e prekja mes prekjesh

Jetën e shtrëngoja në gjoks.

 

Në pak vend, nga dreqin hyri e zeza,

Gllabëron çdo minutë, kohën shkurton.

Orës së ankthit i ndalen akrepat

Sepse jeta në ferr qenka e pakohë.

 

Refuzoja puthjet që përpiqeshin pafund

Të më shtonin edhe pak jetë në mundej.

Paskësh qenë e shkruar të ndodhte kështu

Nga puthjet të vdisja e mes puthjesh.