Poezi nga Marjeta Shatro

 

 

Shpesh në jetë

 

Shpesh në jetën tonë

Luajmë me nënqeshjen e hollë,

Qeshim, kur s’ na qeshet.

Në trishtim fshehim dhimbjen

Tregohemi të fortë, kur s’ jemi.

Nga mosbesimi dyshojmë pa fund.

Nga mllefi thyejme besimin.

Ngurtësojmë ditët nga keqardhja.

Për vuajtje torturojmë veten tonë.

Ndërtojmë të ardhmen në rrëmujë ndjenjash.

Presim me shpresë…

 

 

 

Ëndrrat e mia

 

Ëndrrat e mia si albatros mbi detin furtunë

Fluturojnë drejt teje.

Ti je qielli për mua e unë deti valëzuar

Në kohë me stuhi egërsohemi të dy!

… dhe kur shtjellat shpërndahen:

Ngjyrat e ylberit  i falim njëri-tjetrit,

ashtu koloritësh pa fund

puthemi në paqe !

 

 

 

Mos luaj…

 

Mos luaj me ndjenjën pafajësi njerëzore,

se i mallkuar do të jesh në mote!

Kush të fal në jetë çiltërsi,

Fali dhe ti të bardhën dlirësi!

 

Nëse ti thyen zemrën e sinqertë

Atë përjetë e ke humbur,

Mbetur kryqëzimesh fatit braktisur

e zhytur hidhërim ditëve të trishtit

 

Mos luaj me shpresën që horizontet prek

agimi rilindur tjetër ditë zgjon

Besimin e thyer dëshirash tinëz

beftas, të rrëmben paqes së shprishur.