Poezi nga Mihai Eminesku
Përse nuk vjen?
Shoh dallëndyshet që ikin larg
dhe gjethët që u zverdhën pak,
mbi vreshta tutje bryma ra…
përse ti s’vjen, pse nuk vjen pra?
Eja në krah të të mbaj
Të t’admiroj e të vdes pastaj,
dhe ta vë kokën që më dhëmb
mbi gjoksin tënd, mbi gjoksin tënd!
A të kujtohet koha vallë,
kur të dy bridhnim në livadhe,
kur unë të ngritja pupël në erë
me mijëra herë, me mijëra herë!
Në botë gjendën femra plot
që sytë i kanë zjarr e lot…
të arta qofshin ato gra
si ti nuk ka, si ti nuk ka!
Ti dritë do sjellësh e kthjellim
në jetën time, shpirtin tim,
ti mbi çdo yll ke bukuri
e dashur moj, e shtrenjtë ti!
Vjeshta tani mbi fushat zverdh,
rrafsh fushat i shkretoi përreth
Po bien fletët ca nga ca…
përse ti s’ vjen, pse nuk vjen pra?
ATUNIS GALAXY POETRY 
Orijginalia:
De ce nu-mi vii?
Vezi, rândunelele se duc,
Se scutur frunzele de nuc,
S-aşează bruma peste vii –
De ce nu-mi vii, de ce nu-mi vii?
O, vino iar în al meu braţ,
Să te privesc cu mult nesaţ,
Să razim dulce capul meu
De sânul tău, de sânul tău!
Ţi-aduci aminte cum pe-atunci
Când ne primblam prin văi şi lunci,
Te ridicam de subsuori
De-atâtea ori, de-atâtea ori?
În lumea asta sunt femei
Cu ochi ce izvorăsc scântei…
Dar, oricât ele sunt de sus,
Ca tine nu-s, ca tine nu-s!
Căci tu înseninezi mereu
Viaţa sufletului meu,
Mai mândră decât orice stea,
Iubita mea, iubita mea!
Târzie toamnă e acum,
Se scutur frunzele pe drum,
Şi lanurile sunt pustii…
De ce nu-mi vii, de ce nu-mi vii?
| Mihai Eminescu |