Kurrë nuk e doja gjethin e këputur
Sepse të dytë ngjanim me jetën e luleve.

Sa herë të kërkoja trëndafil jete
Deri tek Dielli kam trokitur
Edhe pranverave kur falje aromë.

Të takova kur ishe e shndërruar në shi
Ndoshta ishtin vet lotët e mi.

Merri o det
Kujtimet që dhembin
Ruaj thellësive të Titanikut.

Vetëm lutjen për pranverën
Mos ma merr
Dua të çelin me shpejt trëndafilat
Për të bukurën e dheut.

Edhe për Diell kam lutje
Ta zhdukë nga faqja e dheut
Ndarjen.

Sepse kujtimet për pasaportën e grisur
Më çmëndin.

Njërin sy ia kishte dhurue botës
Tjterin sy atdheut dhe tokës.

Ti ma ktheva ëndrrën e fjetur
Në shpirtin tënd Klinton
Jetën time
Zoti ta kishte lenë në dorë.

Nuk harroj jetën e rilindur
Një asht i thyer ferri
Isha në këtë jetë.

Ti më ktheve të jetoj
A mos të jetoj
Më zgjodhe jetën e Zotit.

Ti Klinton më fale jetën
Unë të falë dashurinë e nënës
Tokën arbërore e shkruaj me emrin tënd.

Pellazg më dalin rrënjët
Para syve plot helm evrope
Gjysh e stërgjysh më jetuan
Tokës së shqipeve,me bekimin e Zotit..

Evropë,të dukej pak së më ndave
Nga çdo frymë që frymon shqip
Sa herë edhe më shave nënë e baba
Të njëjtën kohë më ngule në hunjë të vdekjeve.

Dhe prap ngulë ashtu si ngule edhe kufinjët
I ndave në mijëra copa emra e zemra
Lotët na u bënë ujë për ta ujitur tokën arbërore
Brezeve të ju falim lindjet me hyjnore të fisit tim.

Ti Konferenca e ,,Paqes,, e Londres,e ndarjes dhe vrasjeve
Kurrë nuk ndale njëherë tek unë
Të më pyesish a jam njeri a majmun
Ku jetoj,në tokë ,qiell apo diell.

Nuk pyete për asgje ,vetem më hedhe në gropa
Kush dreqi jam,a jam ilir,pellazg a çfarë jam
Por ,e dije qe bashkë me Zotin jemi këtu
Edhe para majmunit,bashkë me Krishtin flisnim shqip.

Me vdekjen e me atdheun folem shqip.