përreth bien rreshje, sikur mbajnë taktin
e gjakut që mplaket. nuk ia kam më vaktin
flakës që djeg tok të njomin me të thatin.

një nevojë a urdhër më shkund hera-herë,
të brof i tromaksur, mos troket në derë
Ajo, që të lë këmbë e duar prerë.

por… i kotë paniku. veç ankthi që mbyt
valë-valë përhapet, shuket lëmsh në fyt;
prore veshcurrekë, duket, më gatit

mos kapem gafil, kuk, në befasi,
por të jem pupël, që pluskon n’ajri
pa iu rëndur kujt, pa më parë njeri.

ç’melodi e fshehtë rrëshket nën lëkurë…
gruaja bëhet plakë, plaku bëhet urë
mbi lumin që shterr.
nuk ka rrjedhur kurrë…