Me gishtat e dorës kam numuruar
sa herë kam patur, jo sa herë kam dashur.
Majat e gishtave
u vunë të më ngulnin. Vijat
e dorës qeshnin. (I kam dashur
ata që kam patur? Si t’ju them
që kam dashur pak
nga ky, pak nga ai,
e kam fituar, apo e kam humbur
një bujari të tillë?).

Tashmë ngërthehem
pas asaj që kam – më mirë pak
se asgjë –
shoh vijat që përqeshja,
dhe lehtë, ngadalë dorën
hap, e lë të bjerë
rërën, pastaj kthehem e mbledh.

© shqipëroi Maksim Rakipaj