Fjalë që më ngushëllon dhe mërzi më shton

Aty qëndron që sa kohë
E strukur në një kthinë të fytit tim të tharë

Fjalë që mirësi rrezaton të keqen e sulmon

Në motet e ikura (të nxira)
Dridhej përbrenda si thupra në ujë e nuk doli

Kjo fjalë e shkruar në brendinë e shpirtit tim.

Pa i pyetur varret
Në ato tuma të ëndrrave harrestare
Ato skelete që nëndheshëm i kapë dëshpërimi

Pa e pyetur as vegjëlinë
Duke i lënë çiftelitë të paakorduara
Varur në murë me baskia të dryshkura

Ikët duke i parë lotët e nënave
Që shpojnë tejpërtej rrasën e qëndresës
E të nuseve shamikuqe që (s’e) presin kthimin

(Ju) ikët autostradave të përhitura
Me vizë bardha të shkëputura të shpirtit
Drejt portës së perëndimit të perënduar.

Ti nuk e di çastin kur unë trokas
Me dorën e dridhur në portën e vjetër

Ti pret që të dëftohem në ëndërr
Si një hije e padukshme nate

Të dridhurat e gjetheve vjeshtake
Të mbajnë pip në këmbë

S’ka asnjë zë veç një erë e trazuar
Fishkëllen e mbyt monotoninë

S’di nga u dëgjua kjo trokitje e lehtë
Për t’u hapur deriçka e ëndrrës së zgjuar.