Në zemrën time
Pikëllimet që moti
Dhembje kanë mbjellë
Prej tokës deri në qiell
Ulërinë ky pikëllim
Deri aty ku ndeshen rètë

Ishte një natë flluskuese
E mbuluar me digë
Kur edhe hijet
Fshiheshin pas pemëve
Ata, iknin
Nga ndërgjegjëja e vet:
Si hijenat sulmuan shtëpinë time
Rrënuan çdo gjë të shenjtë
Dhe shenjëtorët e mi
Shpirti i keq iu nënshtrua
Çmendurisht mendjes së tyre
– Buzëqeshjen ma robëruan në kafaz.

RIJEČI DUŠE
/Usred tamnice/

U mojem srcu odavno,
Tuge su zasadile boli
I sad moja žalost vrišti
Od zemlje do neba –
Do oblaka koji se sudaraju.

Jedne ustreptale noći, jezom ogrnute,
Kad i sjenke su se skrivale iza stabla,
Oni, odstupili su od temeljnih načela:
Kao hijene zaskočili su na moj dom
I uništili mi svetinju nad svetinjama…
Loša osobnost podlegla im bolesti uma
– U kavezu su mi zarobili osmijeh.

***

Nuk dua asgjë
Përveç një buzëqeshje të ëmbël
Që ta mundi kohën
Ku mbretëron vrazhdësia
Ta mundi xhelozinë
Imoralitetin

Lotët e mi të zemrës
Zbulojnë fshehtësinë e dashurisë
Në petale trëndafili
– Zgjuar jam dhe nuk pajtohem
Me zjarrin djallëzor.

***

Ništa ne tražim
Osim blagog osmijeha
I da pobijedim vrijeme
U kojem vlada surovost, 
Ljubomoru ljudska i nemoral.
Suze srca moga otkrivaju tajnu
Ljubavi, latica jedne ruže. 
– Bdijem i ne mirim se sa vatrom zla –